Najważniejsze zmiany w prawie ubezpieczeniowym w 2017 r.

• Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 13 stycznia 2017 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu upoważnionego do przeprowadzania przeglądów technicznych jachtów komercyjnych ( Dz. U. z 2017 r., poz. 141).

Określony został zakres obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu upoważnionego do przeprowadzania przeglądów technicznych jachtów komercyjnych za szkody wyrządzone w związku z prowadzeniem działalności w zakresie przeglądów technicznych, termin powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalna suma gwarancyjna tego ubezpieczenia.

• Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 1 lutego 2017 r. w sprawie formy zobowiązania gwaranta stanowiącego zabezpieczenie generalne w operacjach celnych, innych niż procedura tranzytowa, dokonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ( Dz. U. z 2017, poz. 214).

Wprowadzony został wzór gwarancji, stanowiącej zabezpieczenie generalne w operacjach celnych, innych niż procedura tranzytowa, dokonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wzór stanowi, we wskazanych przypadkach, alternatywę wobec wzoru zobowiązania gwaranta zawartego w unijnym rozporządzeniu wykonawczym.

• Ustawa z dnia 9 marca 27 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami. ( Dz. U. z 2017 r., poz. 648).

Uregulowane zostały w jednym akcie prawnym zagadnienia związane z wymianą informacji podatkowych oraz zaimplementowano do krajowego porządku prawnego kilka regulacji dotyczących zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylania się od opodatkowania. Przepisy ustawy nakładają nowe dodatkowe obowiązki sprawozdawcze na zakłady ubezpieczeń na życie, które muszą wprowadzić odpowiednie zmiany w systemach informatycznych oraz w procedurach operacyjnych głównie w zakresie identyfikacji klientów i raportowania informacji podatkowych.

• Ustawa z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich oraz ustawy o zmianie ustawy ( Dz. U. z 2017 r., poz. 706).

Uległy modyfikacji zasady obliczania wysokości dopłaty do składek ubezpieczeniowych na korzyść producentów rolnych. Zmiana ma na celu zwiększenie dostępności ubezpieczenia upraw rolnych dla producentów rolnych. Przeprowadzenie procesu legislacyjnego wynikało z potrzeby uniknięcia sytuacji kryzysowej dla rolników.

• Ustawa z dnia 21 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy o ochronie przeciwpożarowej ( Dz. U. z 017 r., poz. 1169).

Zakłady ubezpieczeń zobowiązane są do przekazywania Komendantowi Głównemu Państwowej Straży Pożarnej 10% sumy wpływów uzyskanych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia od ognia na uzasadnione potrzeby jednostek ochrony przeciwpożarowej, w szczególności na zapewnienie gotowości bojowej tych jednostek, budowę i modernizację obiektów strażnic, badania naukowe i działalność racjonalizatorską w zakresie bezpieczeństwa pożarowego i przeciwdziałania innym zagrożeniom, a także propagowanie bezpieczeństwa pożarowego.

• Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 21 kwietnia 2017 r. w sprawie wzorów treści gwarancji bankowych i ubezpieczeniowych, poręczenia oraz upoważnienia do wyłącznego dysponowania lokatą, składanych jako zabezpieczenie majątkowe w związku z udzielaniem koncesji na wytwarzanie paliw ciekłych oraz koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą.

Regulacja wprowadzona w związku z ustawą z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. poz. 1165), która wprowadziła możliwość określenia przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, wzorów dokumentów składanych jako zabezpieczenie majątkowe, o którym mowa w art. 38a ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U.z 2012 r. poz. 1059, z późn. zm.). Określony został wzór treści gwarancji ubezpieczeniowych, składanych jako zabezpieczenie majątkowe w związku z udzielaniem koncesji na wytwarzanie paliw ciekłych oraz koncesji na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą. Wzór gwarancji nie określa okresu odpowiedzialności gwaranta.

• Ustawa z dnia 11 maja 2017 r. o biegłych rewidentach, firmach audytorskich oraz nadzorze publicznym ( Dz. U. z 2017 r., poz. 1089).

Ustawa wskazuje, iż obowiązek posiadania ubezpieczenia spoczywa na firmie audytorskiej. Rozszerzony został zakres czynności objętych ubezpieczeniem obowiązkowym. Na podstawie ustawy zostało wydane rozporządzenie Ministerstwa Rozwoju i Finansów z dnia 7 listopada 2017 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej firmy audytorskiej ( Dz. U. z 2017 r., poz. 2074). Rozporządzenie określa szczegółowy zakres oraz minimalną sumę gwarancyjną tego ubezpieczenia.

• Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie ubezpieczenia przewoźnika kolejowego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1033).

Rozporządzenie stanowi realizację delegacji zamieszczonej w art. 46 ust. 12 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (tj. z dnia 13 października 2017 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 2117)) i określa termin powstania obowiązku ubezpieczenia przewoźnika kolejowego oraz minimalną sumę gwarancyjną tego ubezpieczenia.

• 1 lipca 2017 r. weszły w życie postanowienia art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 2024).

Zostały wprowadzone przepisy dostosowujące zakres zwolnienia od podatku VAT m.in. dla usług ubezpieczeniowych w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z 17 marca 2016 r. w sprawie C-40/15 Aspiro S.A. Po wprowadzeniu zmiany przepisów polegających na wykreśleniu ust. 13 i 14 w art. 43 ustawy VAT, ze zwolnienia zostały wyłączone usługi, które przed zmianą przepisów były uznawane za stanowiące element usługi ubezpieczeniowej, które były świadczone przez podmioty trzecie na rzecz zakładów ubezpieczeń. Do takich usług zaliczane są usługi likwidacji szkód, które świadczone odrębnie nie stanowią usługi ubezpieczeniowej ani usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy VAT. Usługa likwidacji szkód obejmuje m.in. usługi call center obsługi likwidacji szkód, ustalanie przyczyn i okoliczności powstania szkód, szacowanie wysokości szkód (dokonanie wyceny, przygotowanie dokumentacji fotograficznej), przygotowanie kompletnej dokumentacji niezbędnej do rozpatrzenia zgłoszonego roszczenia, podejmowanie decyzji merytorycznych w sprawach szkodowych, zorganizowanie pomocy w miejscu zdarzenia, naprawa uszkodzonych rzeczy, wynajem samochodu zastępczego, holowanie uszkodzonego pojazdu, rezerwacja miejsca w hotelu, lustracja miejsca zdarzenia, udzielanie poszkodowanym informacji o warunkach ubezpieczenia i wszelkie inne czynności natury technicznej.

• Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 19 lipca 2017 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pośrednika kredytu hipotecznego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1403).

Wyznaczone zostały warunki nowego obowiązkowego ubezpieczenia OC w rozumieniu ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Określony został szczegółowy zakres obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pośrednika kredytu hipotecznego za szkody wyrządzone w związku z wykonywaną działalnością w zakresie pośrednictwa kredytu hipotecznego, termin powstania obowiązku ubezpieczenia OC oraz minimalna suma gwarancyjna tego ubezpieczenia.

• Ustawa z dnia 20 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 1509).

Wprowadzona została nowa definicja pośrednika i pośrednictwa w obrocie nieruchomościami oraz zarządcy i zarządzania nieruchomościami, co pozwala na ustalenie zakresu czynności, który jest objęty obowiązkowym ubezpieczeniem OC i wyznaczenie granicy odpowiedzialności ubezpieczyciela. Wprowadzone zostały sankcje za niedochowanie wymogu zawarcia umowy ubezpieczenia OC przez pośredników w obrocie nieruchomościami i zarządców nieruchomościami.

• Ustawa z dnia 15 września 2017 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 1926).

Przesunięte (przyspieszone) zostało na dzień 30 października 2017 r. wejście w życie przepisów ustawy nowelizującej ustawę Prawo o ruchu drogowym z dnia 24 lipca 2015 r. (Dz. U. poz. 1273, z późn. zm.) dotyczących przede wszystkim rozszerzonego zakresu danych gromadzonych i udostępnianych z centralnej ewidencji pojazdów, podmiotów je przekazujących, a także nowych jednolitych dla wszystkich podmiotów zasad wprowadzania danych do ewidencji. Regulacja umożliwia pozyskiwanie przez zakłady ubezpieczeń danych z centralnej ewidencji pojazdów, w zakresie niezbędnym do ich ustawowej działalności, na podstawie art. 80c ustawy Prawo o ruchu drogowym. Dane udostępniane są za pośrednictwem systemu informatycznego UFG, z wykorzystaniem metody Identyfikacja Pojazdu Zakład Ubezpieczeń. Zakłady ubezpieczeń przekazują do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego informacje o szkodach istotnych, o których mowa w art. 2 pkt 10a ustawy Prawo o ruchu drogowym.

• Ustawa z dnia 29 września 2017 r. o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2017 r., poz. 2102).

Ustawa stanowi wykonanie obowiązków ciążących na Rzeczypospolitej Polskiej, przewidzianych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1286/2014 z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawie dokumentów zawierających kluczowe informacje, dotyczących detalicznych produktów zbiorowego inwestowania i ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych (PRIIPs) (Dz. Urz. UE L 352 z 09.12.2014 r., str. 1) zmienionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/2340 z dnia 14 grudnia 2016 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) nr 1286/2014 w sprawie dokumentów zawierających kluczowe informacje, dotyczących detalicznych produktów zbiorowego inwestowania i ubezpieczeniowych
produktów inwestycyjnych w odniesieniu do daty rozpoczęcia jego stosowania (Dz. Urz. UE L 354 z 23.12.2016, str. 35). Realizacja tych obowiązków sprowadza się do wskazania Komisji Nadzoru Finansowego jako organu odpowiedzialnego za nadzór, przestrzeganie i egzekwowanie przepisów rozporządzenia 1286/2014 oraz nakładania kar administracyjnych za nieprzestrzeganie przepisów tego rozporządzenia.
Przepisy rozporządzenia nakładają na twórców produktu PRIIPs lub osoby sprzedające taki produkt szczegółowo określone wymogi w zakresie tworzenia dokumentów zawierających klu-czowe informacje w zakresie ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych. Wprowadzony zostaje obowiązek przekazania KNF przez zakład ubezpieczeń dokumentu zawierającego kluczowe informacje co najmniej 30 dni przed rozpoczęciem proponowania go oraz co najmniej na 14 dni przed rozpoczęciem proponowania aktualizacji funkcjonującego dokumentu zawierającego kluczowe informacje.
KNF zobowiązana jest do uwzględniania wszystkich istotnych okoliczności przy podejmowaniu decyzji w przedmiocie zastosowania określonej sankcji, zgodnie z zasadą proporcjonalności. Ustawa bezpośrednio odnosi się do art. 25 rozporządzenia 1286/2014 zawierającego katalog istotnych okoliczności, które powinny zostać wzięte pod uwagę przy nakładaniu sankcji.

•  Ustawa z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2361).

Nałożone zostały dodatkowe obowiązki na zakłady ubezpieczeń, które dostarczają gwarancje ubezpieczeniowe oraz zawierają umowy ubezpieczenia na wypadek niewypłacalności organizatorów turystyki. Ubezpieczyciele zostali obciążeni administracyjną obsługą roszczeń klientów niewypłacalnych podmiotów oraz zobowiązani do weryfikacji zgłoszeń roszczeń, także po wyczerpaniu sumy gwarancyjnej. Rozszerzony został katalog podmiotów zobowiązanych posiadać zabezpieczenie finansowe na wypadek niewypłacalności o przedsiębiorców ułatwiających nabywanie powiązanych usług turystycznych. Organizatorzy turystyki, organizujący imprezy turystyczne za granicą, mają obowiązek zawarcia na rzecz podróżnych umów ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia.

• Ustawa z dnia 14 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2018 r., poz.8).

Ustawa implementuje dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/51/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniającej dyrektywy 2003/71/WE i 2009/138/WE oraz rozporządzenia 1060/2009, 1094/2010 i 1095/2010 w zakresie uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (Omnibus II).
Ustawa wyodrębnia wewnętrzne zakłady ubezpieczeń i wewnętrzne zakłady reasekuracji, określa wymogi informacyjne tych zakładów wobec organu nadzoru oraz określa wysokość dolnego progu minimalnego wymogu kapitałowego dla wewnętrznych zakładów reasekuracji (wysokość dolnego progu minimalnego wymogu kapitałowego dla wewnętrznych zakładów ubezpieczeń jest taka sama jak dla zakładów ubezpieczeń niebędących wewnętrznymi zakładami ubezpieczeń).
Organ nadzoru uzyskuje uprawnienie do ograniczenia lub zakazu swobodnego rozporządzania aktywami zakładu ubezpieczeń umiejscowionymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdefiniowane zostało pojęcie „koasekuratora wiodącego”. Uregulowano obowiązek przekazywania do organu nadzoru informacji dotyczących operacji koasekuracyjnych. Koasekurator wiodący zobowiązany jest tworzyć rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe dla celów wypłacalności z tytułu umów koasekuracji zgodnie z przepisami określającymi zasady tworzenia i ustalania wartości tych rezerw, z uwzględnieniem warunków umów koasekuracji.
Wprowadzono zmiany w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych. Zmiany dotyczą treści art. 5 tej ustawy, określającego liczbę członków zarządu Korporacji Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych (KUKE SA) oraz uchylają wymóg, iż Zarząd KUKE SA jest zdolny do prowadzenia spraw spółki i podejmowania uchwał, jeżeli liczba jego członków wynosi nie mniej niż trzy osoby.

• Ustawa z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń ( Dz. U z 2017 r., poz.2486).

Ustawa implementuje do krajowego porządku prawnego przepisy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97 z dnia 20 stycznia 2016 r. w sprawie dystrybucji ubezpieczeń (Dz. Urz. UE L 26 z 02.02.2016 r., str. 19).

Ustawa obejmuje swoim zakresem wszystkie podmioty prowadzące dystrybucję ubezpieczeń, niezależnie od kanału dystrybucji. Przewiduje wyłączenia z zakresu podmiotowego ustawy w odniesieniu do niektórych przedsiębiorców wykonujących działalność w zakresie dystrybucji ubezpieczeń jako działalność uzupełniającą. Jednakże podmioty wyłączone spod reżimu ustawy są zobowiązane do spełnienia określonych wymogów w zakresie informacji czy procedur reklamacyjnych.
Zachowany został podział podmiotowy pośredników ubezpieczeniowych na brokerów i agentów ubezpieczeniowych, z zastrzeżeniem niedopuszczalności łączenia obu funkcji. Dodatkowo wśród podmiotów reprezentujących i działających w imieniu i na rzecz zakładów ubezpieczeń wprowadzony został podział na agentów ubezpieczeniowych i agentów oferujących ubezpieczenia uzupełniające. Ustawa przewiduje bezpośrednie wykonywanie przez zakład ubezpieczeń czynności związanych z dystrybucją ubezpieczeń przez uprawnionych przez zakład ubezpieczeń pracowników. Czynności takie określone zostały jako czynności dystrybucyjne zakładu ubezpieczeń. Analogicznie uprawnieni przez zakład reasekuracji do wykonywania czynności związanych z dystrybucją reasekuracji pracownicy zakładu reasekuracji wykonują czynności dystrybucyjne zakładu reasekuracji. Tak jak w dyrektywie, dokonano wyróżnienia dystrybucji ubezpieczeń i dystrybucji reasekuracji. Zdefiniowany został szereg istotnych określeń, w tym określenie „agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające”, „klienta” i „poszukującego ochrony ubezpieczeniowej”.
Nałożone zostały na dystrybutorów ubezpieczeń i dystrybutorów reasekuracji liczne obowiązki w postaci obowiązków informacyjnych oraz z zakresu doradztwa.
W celu implementacji dyrektywy określone zostało nie tylko na czym polega dystrybucja ubezpieczeń i dystrybucja reasekuracji, ale również wskazane zostały rodzaje działalności, których nie uznaje się za taką dystrybucję.
Wprowadzona została ogólna klauzula, zgodnie z którą dystrybutor ubezpieczeń, wykonując dystrybucję ubezpieczeń, zobowiązany jest postępować uczciwie, rzetelnie i profesjonalnie, zgodnie z najlepiej pojętym interesem swoich klientów. Sposób wynagradzania dystrybutora ubezpieczeń oraz osób, przy pomocy których wykonywane są czynności dystrybucyjne nie może być sprzeczny z obowiązkiem działania zgodnie z najlepiej pojętym interesem klientów, w szczególności, dystrybutor ubezpieczeń nie może dokonywać ustaleń dotyczących wynagrodzeń, celów sprzedaży lub innych kwestii, które mogłyby stanowić zachętę do proponowania poszukującemu ochrony ubezpieczeniowej określonej umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej, w sytuacji gdy dystrybutor ubezpieczeń mógłby zaproponować inną umowę, która lepiej odpowiadałaby potrzebom poszukującego ochrony ubezpieczeniowej. Pośrednicy ubezpieczeniowi i zakłady ubezpieczeń zobowiązani zostali do podejmowania wszelkich środków na drodze do identyfikacji oraz zapobiegania konfliktom interesów występującym między nimi.
Określone zostały szczegółowo informacje, które muszą być przekazane klientowi przed zawarciem umowy ubezpieczenia, celem wyeliminowania ewentualnych konfliktów interesów, w szczególności wprowadzono wymóg ujawniania przez dystrybutorów ubezpieczeń charakteru ich wynagrodzenia. W przypadku ubezpieczeń na życie, o których mowa w grupie 3 Działu I załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, wprowadza się również wymóg ujawniania wysokości wskaźnika kosztów dystrybucji. Przed zawarciem umowy ubezpieczenia dystrybutor ma obowiązek określenia, na podstawie otrzymanych informacji, wymagań i potrzeb klienta oraz podania mu w zrozumiałej formie obiektywnych informacji na temat produktu.
Oferowana umowa ubezpieczenia powinna być zgodna z wymaganiami i potrzebami poszukującego ochrony ubezpieczeniowej w zakresie ochrony ubezpieczeniowej.
Określone zostały szczegółowo warunki dotyczące przekazywania informacji przez dystrybutora ubezpieczeń.
Podmioty tworzące produkt ubezpieczeniowy przeznaczony do sprzedaży klientom zobowiązane zostały do stosowania określonych procedur zatwierdzania oraz zarządzania nim.
W odniesieniu do dystrybucji ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie nałożony został obowiązek przekazania klientowi w zrozumiałej formie stosownych informacji na temat danego produktu w postaci ustandaryzowanego dokumentu, w postaci papierowej lub innej dogodnej dla klienta. Ustawa szczegółowo określa zakres umieszczanych w dokumencie informacji.
Osoby wykonujące w zakładzie ubezpieczeń czynności związane z dystrybucją ubezpieczeń oraz osoby wykonujące w zakładzie ubezpieczeń i zakładzie reasekuracji czynności związane z dystrybucją reasekuracji powinny spełniać warunki dotyczące posiadania pełnej zdolności do czynności prawnych, niebycia prawomocnie skazanym za niektóre umyślne przestępstwa, dawania rękojmi należytego wykonywania czynności, posiadania co najmniej wykształcenia średniego lub średniego branżowego, a także zdania egzaminu przeprowadzonego przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji.
Ponadto ustawa nakłada obowiązki w zakresie ustawicznego szkolenia pośredników ubezpieczeniowych, a także ich pracowników oraz pracowników zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji uczestniczących w dystrybucji ubezpieczeń.
Ustawa wprowadza obowiązek odbycia co najmniej 15 godzin rocznie szkoleń, odpowiadających charakterowi sprzedawanych produktów, rodzajowi dystrybutora oraz stanowiska danego pracownika w instytucji. Określone zostały dodatkowe wymogi dotyczące ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych w zakresie zapobiegania konfliktom interesów, informacji przekazywanych klientom oraz oceny odpowiedniości i stosowności oraz sprawozdawczości wobec klientów. W celu pełnej implementacji dyrektywy wprowadzone zostały postanowienia dyrektywy odnoszące się do konfliktu interesów. W ustawie zamieszczono szereg przepisów odnoszących się do usług wykonywanych transgranicznie. Przede wszystkim ustanowione zostały inne wymogi notyfikacyjne dla wykonywania działalności na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej w ramach swobody świadczenia usług oraz inne w ramach swobody przedsiębiorczości przez oddział lub stałą obecność (dla swobody przedsiębiorczości dyrektywa przewiduje wyższe wymogi). Co do zasady działalność pośrednika ubezpieczeniowego i agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające podlega nadzorowi państwa macierzystego.W zakresie rejestru pośredników wprowadzony został podział na rejestr agentów i rejestr agentów oferujących ubezpieczenia uzupełniające. Ustanowiony został system rejestracji internetowej. Rozszerzony został katalog danych dostępnych z rejestru przy jednoczesnej zmianie sposobu udostępniania tych danych. W rejestrze zamieszczane będą informacje dotyczące tożsamości akcjonariuszy lub udziałowców posiadających co najmniej 10% udziału w kapitale zakładowym oraz wysokości tych udziałów, tożsamości osób, które mają z nimi bliskie powiązania. Wprowadzone zostaje uprawnienie organu nadzoru do kontroli działalności agenta w zakresie zgodności z przepisami prawa, prawo do żądania wyjaśnień i informacji oraz prawo do nałożenia sankcji.
Ubezpieczający, w umowach ubezpieczenia grupowego zawartych na rachunek pracowników, który w drodze wyjątku może otrzymywać wynagrodzenia w związku z oferowaniem możliwości skorzystania z ochrony ubezpieczeniowej, zostaje objęty analogicznymi wymogami jak dystrybutor.
W odniesieniu do klientów będących osobami prawnymi oraz spółkami nieposiadającymi osobowości prawnej, wprowadza się obowiązek zakładu ubezpieczeń, a także brokera ubezpieczeniowego oraz agenta ubezpieczeniowego i agenta oferującego ubezpieczenia uzupełniające wykonujących czynności agencyjne na rzecz więcej niż jednego zakładu ubezpieczeń w zakresie tego samego Działu ubezpieczeń, zgodnie z załącznikiem do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (multiagenci), udzielenia odpowiedzi na reklamację w terminie 30 dni od jej otrzymania. Wydłużenie terminu rozpatrzenia reklamacji do 60 dni może nastąpić w szczególnie skomplikowanych przypadkach. W przypadku nieudzielenia odpowiedzi na reklamację w terminie uznaje się ją za uwzględnioną. Reklamacje rozpatrywane przez multiagentów ograniczone są do spraw niezwiązanych z udzielaną ochroną ubezpieczeniową. Zgodnie z pierwotną treścią ustawy miała ona wejść w życie 23
lutego 2018 r.