Istota problemu prawnego omawianego w niniejszym artykule sprowadza się m.in. do ustalenia na przykładzie art.21 ust.4 u.dz.u.r., czy ilekroć w przepisach prawa mowa jest złożeniu oświadczenia „pisemnie”, o„pisemnym oświadczeniu”, czy o„pisemnym żądaniu”, należy przez to rozumieć każdorazowo „formę pisemną” czynności prawnej, o której mowa wart.78 § 1 k.c. Stanowisko takie (nietrafne) zdaje się zajmować Komisja Nadzoru Finansowego. Różnorodność terminologiczna i związane z nią wątpliwości co do wykładni przepisów w zakresie formy czynności prawnej powodują problemy dla zakładów ubezpieczeń w relacjach z Komisją Nadzoru Finansowego, dla której „pisemne oświadczenie” jest tożsame z„oświadczeniem złożonym w formie pisemnej”. Stanowisko KNF nie tylko poważnie utrudnia praktykę, wpływa na koszty i bezpieczeństwo działania ubezpieczycieli, ale też nie jest uzasadnione z punktu widzenia ochrony klientów. Budzi ono zdumienie wczasach cyfryzacji, a tym bardziej COVID-19.Jeżeli można przyjąć, że do oświadczeń i żądań, o których mowa wart.21 ust.4 u.dz.u.r. nie stosuje się wymogów wskazanych wart.78 § 1 k.c., to automatycznie powstanie szersze pole do bardziej elastycznej oceny wymogów faktycznych co do takiej formy. Oznaczać to będzie, że przy zachowaniu pewnych – koniecznych z punktu widzenia celu wyżej wymienionego przepisu i ochrony klienta – wymogów technicznych co do dokumentów elektronicznych, możliwe będzie skuteczne złożenie oświadczeń w formie innej, niż tradycyjna forma pisemna (rozumiana jako złożenie własnoręcznego podpisu na papierze).

forma pisemna, pisemność, formy oświadczeń woli, narzędzia autoryzacyjne, dokument.