w ubezpieczeniach majątkowych roszczenie ubezpieczyciela przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę, które przechodzi na tego ubezpieczyciela z dniem zapłaty odszkodowania; regres nie przysługuje ubezpieczycielowi przeciwko osobom, z którymi ubezpieczający pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym, chyba, że sprawca wyrządził szkodę umyślnie; jeśli ubezpieczyciel pokrył tylko część szkody ubezpieczającemu przysługuje pierwszeństwo zaspokojenia roszczenia.

umowa, gdzie cesjonariusz (reasekurator lub ubezpieczyciel występujący w roli reasekuratora) zobowiązuje się do pokrycia określonej w umowie części odszkodowań i świadczeń wypłaconych z umów ubezpieczenia zawartych przez cedenta (ubezpieczyciela, który zawarł te umowy ubezpieczenia), za co cedent zobowiązuje się zapłacić określoną w umowie składkę reasekuracyjną; w polskim systemie prawa umowa reasekuracji jest umową nienazwaną, a dodatkowo w praktyce często zawieraną na prawie obcym, np. prawie kraju siedziby reasekuratora; ubezpieczyciele stosują reasekurację dla: zabezpieczenia się przed pojedynczymi szkodami o bardzo dużej wysokości (np. ubezpieczenia wielkich zakładów przemysłowych), zabezpieczenia się przed podwyższoną częstością szkód małych i średnich, podniesienia pojemności ubezpieczeniowej, wyrównania ryzyk, a generalnie wzmocnienia swojej pozycji i siły finansowej.

umowa reasekuracji, gdzie pokrywana przez reasekuratora część szkody nie pozostaje w takim samym stosunku do całości szkody, jak przyjęta składka reasekuracyjna do składki ubezpieczeniowej.

umowa reasekuracji, najczęściej zawierana na bazie rocznej, gdzie ubezpieczyciel zobowiązuje się oddać do reasekuracji wszystkie umowy ubezpieczenia zawarte w okresie obowiązywania umowy reasekuracji, a reasekurator zobowiązuje się wszystkie te umowy do reasekuracji przyjąć; przy umowach reasekuracji obligatoryjnej określa się, jakie umowy ubezpieczenia objęte są umową (np. ubezpieczenia ogniowe, odpowiedzialności cywilnej, następstw nieszczęśliwych wypadków itp.), na jakich warunkach umowy te mogą być zawierane oraz (najczęściej) jaka jest maksymalna suma ubezpieczenia (tzw. pojemność umowy obligatoryjnej), którą reasekurator zobowiązuje się automatycznie przyjąć do reasekuracji.

umowa reasekuracji, którą zawiera się indywidualnie dla pojedynczej umowy ubezpieczenia lub dla grupy z góry określonych umów ubezpieczenia; reasekurację fakultatywną stosuje się dla ryzyk, które „nie mieszczą się” w umowach obligatoryjnych ze względu na specyficzne warunki umowy ubezpieczenia lub sumę ubezpieczenia przekraczającą pojemność umowy obligatoryjnej; w praktyce umowy fakultatywne stosowane są przy umowach ubezpieczenia dużych podmiotów gospodarczych (np. wielkich zakładów przemysłowych, instytucji finansowych).

grupa ubezpieczeń, gdzie ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłaty ubezpieczonemu stałej kwoty w określonych interwałach czasowych (np. comiesięcznie) przez określony z góry czas lub do końca życia; składka ubezpieczeniowa opłacana jest wcześniej w ratach lub jednorazowo.

„Miękkie prawo” opracowywane i przyjmowane na zasadach dobrowolności wspólnie przez podmioty rynku; w ubezpieczeniach Polska Izba Ubezpieczeń opracowała i przyjęła rekomendacje dobrych praktych dla bancassurance (wraz ze Związkiem Banków Polskich) oraz rekomendację dobrych praktyk informacyjnych w polisach z UFK.

rocznica zawarcia umowy ubezpieczenia; dla wielu umów jest to data, kiedy można – w ramach warunków zawartej umowy – zmienić różne parametry tej umowy, np. podwyższenie sumy ubezpieczenia i składki w ramach indeksacji.

umowa reasekuracji zawierana przez reasekuratorów z dalszymi reasekuratorami

zdarzenie objęte ochroną ubezpieczeniową